باید برگردیم به زمان های دور شاید خیلی دور و در آن زمان هنوز از احشام هم برای سفرهای طولانی استفاده نمیکردند .مسیری سنگلاخی و پرت در دل بیابان و جنگل و …
تنها راه تردد استفاده از پاهایمان بود و بس . حکم داشتن پا برای بشریت به معنی نعمت بود و به مانند امروز به آن بعنوان وظیفه نگاه نمیشد .
کم کم برای سفر شخصی مشهد زائران و سفر دوستان به نزد بزرگ ده یا قبیله میرفتند و با تجمعی تصمیم به کاروانی بزرگ را بصورت پیاده تا مشهد را نهایی میکردند .
کم کم با وجود احشام بار سنگینی اعم از توشه و غذای بین مسیر ازروی دوش زائران به پشت احشام از قبیل گاو و شتر و الاغ منتقل شد ودر زمان کوتاهی چرخ های چوبی اختراع شد .
گویی وارد عصری نوین شده سفرهای شکل خاصی بخود گرفت اما هنوز هم بصورت کاروانهای بزرگ از هر شهری تا مشهد این مسافت طی میشد و مجبور بودند غذای بین راه را با هزار مشکل همراه آورده و تهیه کنند .
این روش رفته رفته به شکل جدیدتری با بستر خودروهای بزرگ ، بخود گرفت و بدلیل محدودیت ظرفیت از تعداد نفرات حاضر در کاروان ها کاسته شد و گاهی مشاهده میشد که یک کامیون بزرگ با ۳۰ الی ۴۰ نفر سفری را آغاز میکردند .
سفر شخصی مشهد در پیچ و تاب مسیر همانند رشد خود از ادوار گذشته تا به حال با تغییرات زیادی روبرو بوده و همیشه این تغییرات به بهبود این نوع از سفرها کمک بسزایی کرده است .
